شانس ما برای درگیری مسلحانه با سپاه و پیروزی صفر است

در این چند روز لینک ها و کامنت های متعدد دیدم که تهییج به مقابله مسلحانه با رژیم می کرد. در این رابطه مایلم چند نکته را مشخص کنم:

1- ما تازه شروع کردیم

ما شروع کردیم و توفنده شروع کردیم و ظرف چند روز بسیاری از شهرهای ایران علیه ظلم قیام کردند اما ما تازه شروع کردیم؛ یعنی ما هنوز در مرحله اول اعتراضات هستیم. در این مرحله سرو کار ما با نیروی انتظامی است در مرحله بعد با بسیج مواجه می شویم و در مرحله آخر حریف سپاه است که خود درگیری با سپاه هم چند مرحله دارد. اگر کار به سپاه بکشد، سپاه به دنبال سرکوب خواهد بود--همان چیزی که برایش تعلیم دیده-- و ما به دنبال اجتناب از درگیری مستقیم تا حد ممکن.

2- تفنگ برنوی پدربزرگتان متعلق به کمد است

لطفا تفنگ برنو پزرگتان یا آن مسلسل نیمه خودکار روسی را به همان جایی که از آن برداشتید بازگردانید. شانس درگیری مردم عادی با چند لشکر آموزش دیده تا دندان مسلح به انواع سلاح های سبک و سنگین صفر است! این بازی است که ما نمی خواهیم آغاز کنیم چون بازی در زمین حریف است. ما می خواهیم که حریف در زمین ما بازی کند.

3- جمهوری اسلامی تعمدا تظاهرات مسالمت جویانه را به خشونت می کشد

جمهوری اسلامی تعمدا شیشه مغازه ها را خرد می کند یا به خودروی مردم آسیب می زند تا بهانه برای خشونت پیدا کند. تصاویر و ویدیوهای متعدد از خرابکاری یگان های ضد شورش در اینترنت موجود است که می توانید خودتان ببینید. همین دیروز خبر رسید که زندانیان کرمانی را داخل جمعیت کرده بودند تا به اموال عمومی آسیب بزنند و صدا و سیما فیلمبرداری کند.

جمهوری اسلامی در مقابل خواسته های مشروع مردم و چهل سال عقب ماندگی کشور استدلال منطقی ندارد پس مستمسک دادن برای رفتن به سمت هرج و مرج که نظام چه در عرصه داخلی چه عرصه بین المللی استاد بهره گیری از آن است بازی کردن در زمین حریف است. بالعکس ما یک ملت متمدن هستیم که حق تعیین سرنوشت خودمان را داریم و دست به خشونت یا خرابی هم نمی زنیم مگر اینکه هیچ چاره ای نباشد و صرفا دفاع مشروع از خود باشد.

4- عناصر اطلاعاتی کشورهای دیگر در میان ما هستند

علاوه بر جمهوری اسلامی که تمایل دارد جنبش را به سمت مد نظر خود هدایت کند، عوامل اطلاعاتی کشورهای دیگر هم در میان ما حضور دارند و --مثل هر جنبش بزرگ اجتماعی دیگر-- سعی می کنند تا حرکت ها را به سمت مورد نظر خودشان بکشانند.

ما با این عناصر و با این کشورها لزوما منافع مشترک نداریم؛ همانطور که لزوما تضاد منافع هم نداریم.

مثلا فرض کنید تظاهراتی به خشونت کشیده شود و چند صد نفر کشته شوند در این صورت برای فلان کشور خاورمیانه ای که در منطقه با جمهوری اسلامی درگیری دارد بخت چانه زنی و امتیازگیری در برخی مقولات بالا می رود و تاثیر روانی بدی برای نظام دارد؛ اما لزوما ملت ایران از این خشونت چیزی بدست نمی آورد.

ما زمانی به اهدافمان می رسیم که ایرانیان به حق حاکمیت ملی برسد و نظامی سر کار بیاید که بتواند به سرعت دست به اصلاحات اساسی بزند و فساد گسترده را مهار کند و جلوی حرکت کشور را به سمت سراشیبی سقوط بگیرد. آن عناصر دیگر لزوما دغدغه های ما را ندارند و ممکن است به مسیرهایی تهییج کنند که صرفا منافع کشورهای دیگر-- و نه ملت ایران--را تامین کند. بنابر این حواسمان باشد همه کسانی که از جمهوری اسلامی بدشان می آید لزوما یک مسیر را نمی روند.