اکبر گلپایگانی از بازماندگان برنامه گلها در دوران سرپرستی داوود پیرنیا بنیانگذار این برنامه است. حنجره ای باز و نفسی بلند داشت و زمانی وارد برنامه گلها شد که بنان و قوامی خوانندگان ثابت گلها بودند. ادیب خوانساری بدنبال یک بیماری ریه دیگر نمی توانست بخواند و "ظلی" خیلی زود و در جوانی براثر ابتلا به بیماری سل همیشه خاموش شده بود. پیشکسوتان بنان و قوامی در آواز سنتی ایرانی. پس از گلپایگانی محمودی خوانساری و عبدالوهاب شهیدی نیز به گلها پیوستند.
صدای گلپایگانی با آواز "مست مستم، ساقیا دستم بگیر...." از برنامه گلها پخش شد و نفس بلند و تحریرهای ابتکاری او همه را غافلگیر کرد. زیبا و کامل خواند. در فاصله ای اندک از "مست مستم" آواز دیگری را در دستگاه همایون خواند که در بیداد آن واقعا بیداد کرد. بسیار رسا و با تحریرهای طولانی و ابتکاری. یعنی همین آوازی که برایتان انتخاب کرده ایم و با پیانوی مرتضی خان محجوبی، آن استاد بی بدلیل پیانو می شنوید.
گلپایگانی خیلی زود گرفتار تکرار خوانی و تصنیف خوانی و سرانجام کاباره خوانی شد و به همان زودی نیز نفس خود را از دست داد. می گویند استادش نیز به او توصیه کرده بود به این زودی وارد رادیو نشود و نت ها و ردیف ها و دستگاهها را بیشتر بیآموزد و تمرین کند. ظاهرا او نیز بیم داشت که گلپایگانی صدای خود را خرج پول و شهرت کند. گلپایگانی اگر تنها همین دو آواز شور و همایون را هم خوانده بود نامش برای همیشه در موسیقی سنتی ایران به یادگار مانده بود. نمی گوئیم ترانه‌ها و یا آوازهای دیگرش خوب نبود، بلکه می گوئیم این دو آواز از خمیره دیگری است.
| 
No comments:
Post a Comment