خاطرات زندگی با امام زمان در زندان اوین

«این ها حتی اگر امام زمان هم زنده بود، دستگیرش می کردند.»

این یک جمله اعتراضی مشهور است که خیلی از زندانیان قدیمی، کنایه وار درباره رفتار دستگاه امنیتی ایران به کار می برند. این احتمال اما واقعیت دارد؛ آن ها گاهی هم‎سلول «امام زمان» بوده اند.

در بندهای اختصاصی سپاه و وزارت اطلاعات در زندان اوین، متهمانی وجود دارند که به اتهام ادعای ارتباط با امام زمان، نماینده امام زمان و یا جدی تر از آن، ادعای امام زمان بودن بازداشت و بازجویی شده اند. اغلب این متهمان از پیروان خود سوء استفاده های بسیاری کرده اند و پرونده اخلاقی یا مالی سنگینی دارند. اما اتهام رسمی آن ها، «اقدام علیه امنیت ملی» است.

خبرگزاری «فارس» در بهمن ماه سال 1393 از دستگیری فردی به نام «حمید.ع» خبر داد که فاقد تحصیلات آکادمیک بوده، خود را به همه زنان محرم می دانسته و به شاگردانش تعرض می کرده است.

«رضا» مدتی با یکی از به اصطلاح فرماندهان امام زمان هم بند بوده است. آن فرد مدعی بوده برای توجه به دستور و فرمان امام زمان، پیش از آن ساکن جزیره «خضرا» بوده و یکی از ملازمان واقعی امام دوازدهم است. او ادعا می کرده که دست خط آن حضرت را دارد و در جای مهمی محفوظ نگه داشته است. به ادعای وی، طی آن دست خط بوده که امام زمان ماموریت همراهی با خود را به او عطا کرده است.

اما مدعیان ارتباط با امام زمان محدود به مردان زندانی نمی شوند؛ در بند زنان زندان رجایی شهر، زنی زندانی است که ادعا می کند سال ها با امام زمان در ارتباط بوده، با او مکاتبه می کرده و به همین علت، دست شفابخشی دارد و قادر است با دعا برای دیگران، معجزه کند.

او می گوید امام زمان به او ماموریت داده است مسجدی مشابه مسجد «جمکران» قم بنا کند.

دستگاه قضایی این متهمان را با عنوان «مدعیان دروغین امام زمان» توصیف می کند. این افراد به اعتقاد رضا، زندانی ساکن اوین، از بیماری های حاد روانی و روحی رنج می برند. بسیاری از آن ها در جریان دادرسی، برای تایید سلامت روانی به پزشکی قانونی معرفی و یا به دستور قاضی، به مراکز درمان بیمارهای روانی فرستاده می شوند.

رضا به «ایران‎وایر» می گوید: «آن ها تعادل روانی درستی ندارند. گاهی به خاطر قدرت و توجه این کار را می کنند اما برخی از آن ها شیادان و کلاه‎بردارهایی هستند که به خاطر منافع اقتصادی دست به چنین ادعایی در بین مشتری ها و مریدان خودشان می زنند. آن ها اکثرا دعانویس و دعا فروش هستند و هر دعا را به قیمت میلیون ها تومان به پیروان و مشتریان خود می فروشند. گاهی یک آینه معمولی را با ادعای قدرت فراطبیعی آن، به قیمت میلیون ها تومان خرید و فروش کرده اند.»
یکی از زندانی های سابق بند ۳۵۰ اوین درباره افرادی که ادعای ارتباط با امام زمان را داشته اند، می گوید: «وزارت اطلاعات هر ساله تعدادی پرونده را در این مورد  ارزیابی و رسیدگی می کند. هر سال تعدادی از افراد مدعی ارتباط با امام زمان به خاطر طرح ادعاهایی این چنینی، بازداشت و بازجویی می شوند و اگر اتهام آن ها ثابت شود یا خودشان در زمان بازجویی در این ادعا ثابت قدم باشند، به "افساد فی الارض" متهم می شوند که اتهام سنگینی است وعواقب زیادی در پی دارد. بیش تر این افراد به نوعی بیماری روانی مبتلا هستند و در صورت اثبات این بیماری، دیگر مسوولیتی متوجه آن ها نیست و بیمار محسوب می شوند. این افراد بعد از اندک زمانی بازداشت، حتی ممکن است بدون محاکمه آزاد شوند.»

از رضا می پرسم روزگار این افراد در زندان چه طور می گذرد؟
می گوید:«اکثر آن ها فال گیر، جن گیر، کلاه‌بردار و یا حتی متجاوز جنسی بوده اند. در واقع، اگر دیوانه نباشند، به دنبال سوء استفاده های مالی و جنسی و همین طور کلاه‎برداری های مذهبی و یا اقتصادی هستند. حکم برخی از آن ها ارتداد است. معمولا ارتداد شامل حال کسانی می شود که  پیروان و مریدانی نیز به دور خودشان جمع کرده اند و با این کار خودشان، جمهوری اسلامی و اصل ولایت فقیه را  که خودشان را نماینده ولی عصر در دنیای معاصر می دانند، زیر سوال برده اند. به همین خاطر است که وزارت اطلاعات با مدعیان امام به سختی برخورد می کند.»

«ب. غ» از  زندانیان بند ۲۰۹ اوین است که از تجربه هم سلولی شدن خود با یکی از این امام زمان های قلابی در این بند وزارت اطلاعات حرف می زند: «هم سلولی من از رفتار، گفتار و اعمالش مشخص بود که از نوعی بیماری روحی رنج می برد. او به شدت غرق در خرافه بود و خود را امام زمان واقعی می نامید.»

به گفته این زندانی، رفتار سیستم قضایی و زندان‎بانی کشور با  این گروه از متهمان که احتیاج به رسیدگی ویژه روان پزشکی نیز دارند، گاهی بسیار نامناسب و غیر انسانی است. پیش می آید که آن ها را کتک می زنند و همیشه با فحش، لعن و نفرین و ناسزا به سراغ شان می روند. آن ها هیچ قدرت دفاعی از خودشان ندارند و هیچ رسانه ای هم رنج‏شان را منعکس نمی کند.

«ب» می گوید سال گذشته یک زندان‎بان از وجود یک زن در بند 209 خبر داده که مدعی بوده همسر امام زمان است. این زن بعدها به بند عمومی منتقل شده و برای زنان دیگری که اعتقادات مذهبی داشته اند، دعا می نوشته و پول می گرفته است.

زندان‎بان به آقای «ب» گفته شخصا در جریان بازجویی زن مدعی همسری امام زمان بوده و با وجود همه فشارهای حین بازجویی، از ادعایش دست برنداشته و در انتهای بازجویی خطاب به بازجو گفته است: «شما ثابت کنید که من زن امام زمان نیستم. مگر شما به روایات شیعه اعتقاد ندارید، مگر نمی دانید امام زمان در زمان های مختلفی می توانسته با زنان با فضیلت شیعی ازدواج کند؟»

زندانیان با سابقه بندهای عمومی می گویند افراد مدعی ارتباط با امام زمان بیش تر وقت ها در فضای زندان مورد تمسخر و آزار قرار می گیرند.

رضا یکی از خاطراتش را در این مورد تعریف می کند: «یک روز دیدم یک مدعی در حال اسم نویسی و جمع کردن لیست سربازان امام زمان است. شخصا اسمم را به عنوان بالاترین و اولین سرباز امام زمان نوشتم. همه زندانی ها دور او جمع شده بودند. لیست پر و پیمانی برایش نوشتیم و او چند روزی خوش بود.»

رضا معتقد است: «آن ها معمولا توسط عده ای بازی خورده اند و از خودشان اختیاری ندارند، یا در اختیار باندهای کلاه‏برداری و یا در معرض تعالیم برخی فرقه ها قرار گرفته اند و چون خودشان سلامت روانی و قدرت تمییز و تشخیص درست را از نادرست ندارند، به شدت در خرافه غرق می شوند. این افرادباور دارند که تنها راه نجات جامعه بشری هستند.»

«ب» از زندانیان بند 209 اوین در مورد تجربه هم‎نشینی با یکی از این افراد می گوید: «مدت زمانی که من با یکی از این افراد بودم، او نسبت به بهداشت فردی به شدت بی توجه بود. رهبر جمهوری اسلامی را با یک اسم زنانه مخاطب قرار می داد و به او می گفت "شمسی خانم". او معتقد بود رهبر ایران، مرد نیست. هم‎چنین می گفت رهبر ایران نماینده او نیست و دروغ می گوید.»