22 اسفند 1357) روزنامه های عراق نوشتند: عقاب ایران تیرباران شد. ارتشبد نادر جهانبانی

بهترین خلبان ایران از آغاز تا کنون و از بهترین خلبانان جهان در زمان خود
معاون فرمانده نیروی هوایی ارتش و سرپرست تیم آکروجت تاج طلایی
مسئول تربیت بدنی و نفر اول سوارکاری ایران،
در زمان اختلافات مرزی ایران وعراق زمانی که توسط پنج جنگنده عراقی محاصره شده و مجبور به فرود در خاک عراق می شود در آخرین لحظه فرود با وارونه کردن ناگهانی جنگنده خود با سرعت سرسام آوری از محاصره عراقی ها گریخته و به خاک میهن باز میگردد
زمانی که جنگنده وی در آسمان شهر ساوه دچار نقص فنی شد حاضر به پرش با چتر نجات نشد و جنگنده را در جاده ساوه به زمین نشاند. پس از فرود، متخصصان نیروی هوایی و متخصصان امریکایی امکان پرواز هواپیما را یک درصد اعلام کردند و تصمیم گرفتند با جدا کردن بالها هواپیما را با تریلیر به مهرآباد انتقال دهند. وقتی ژنرال مطلع شد با حضور در محل اعلام کرد هواپیما را همین جا تعمیر و با آن به سوی تهران پرواز میکنم. به گفته شاهدان تیمسار هواپیما را به صورت میلیمتری از روی ساختمان مرگ پرواز داده و دقایقی بعد از باند مهرآباد اجازه فرود می گیرد

ایشان نیز در اسفند 57 دستگیر و سپس به دادگاه انقلاب سپرده شد
زمانی که سپهبد جهانبانی را برای محاکمه آوردند، کاغذی بر گردنش انداختند تا جرمش را بنویسند، اما به نظر می رسید او جرمی نداشت، کسی هم پیدا نشد شهادت دهد او جرمی انجام داده. پس روی کاغذ سفید نوشتند: سپهبد نادر جهانبانی عامل فساد!!!!
ژنرال جهانبانی در دفاعیه اش گفت:
من هرگز عامل کشوری نبودام بلکه در سالهایی که شما برای لقمه نان مزدوری، سر حسین را از این منبر به آن منبر می‌کشاندید. در آمریکا به عنوان بهترین و با استعدادترین خلبان ایرانی، بر اوج ابرها پرواز می‌کردم. حال شما چگونه به خود اجازه می‌دهید به من تهمت خیانت بزنید.
مطمئن باشید که مردم ایران خیلی زود از خواب فعلی بیدار می‌شوند و این تب که با دروغ و تزویر شما به آن در جان و روح آنها رخنه کرده، بسیار سریعتر از آنچه فکر کنید فرو خواهد نشست. آنگاه شما هستید و خشم ملتی که به تار و پود شما آتش می‌کشد.
آقایان من پنجاه یک سال به خوبی و نیکی زندگی کرده‌ام و قرارگاهم آسمان‌ها بود. پاسخی به یاوه گویی‌های شما ندارم.

در خاطرات سفیر اسرائیل آمده که ژنرال به احمد خمینی گفت: من از توی عرب ایرانی ترم.

صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را / تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید