«صحنه را دیدیم»، پاک شدن رکوردهای رضازاده را. {سال آینده در برزیل، رکوردها را بهداد پس می‌گیرد.}
در نیمه دوم قرن بیستم و پس از خداحافظی پل آندرسون آمریکایی، تنها کسی که در المپیک به روسها نباخت حسین رضازاده بود. المپیک ۱۹۶۰ رم، یوری ولاسوف رمان نویس اهل شوروی قهرمان شد. کیفیت نوشته‌هایش همسنگ وزنه‌هایی نبود که بالای سر می‌برد، اما این فرضیه را که وزنه برداران سنگین وزن، بهره هوشی پایینی دارند، مدتی باطل کرد.
واسیلی آلکسیف در دهه 70 میلادی از مشهورترین ورزشکاران دنیا بود. در حد یوهان کرویف، محمدعلی کلی و فرانتس بکن بایر. رضازاده که جایگزین افسانه‌های شوروی شده بود.
موقع خداحافظی گفت: "مطمئنم پسرم رکوردهایم را می‌شکند." تهدیدات داخلی را کنار زد تا رکورد جهانی را موروثی کند. سعیدعلی حسینی همشهری خودش بود اما بلایی سرش آورد که حدود یکسال، سازمان تربیت بدنی هم نفهمید بالاخره سعید محروم شده یا نه؟ قصه سعید، غم‌انگیزترین داستان دوپینگ در تاریخ ورزش ایران است.
بیست و پنجم آذر 88 فدراسیون وزنه برداری به دلیل رواج دوپینگ، رضازاده را مادام العمر محروم کرد اما یک روز بعد با تشر جانانه از آسمان هفتم، رضازاده به مدیریت فدراسیون ارتقا یافت! عجب دنیای خندوانه‌ای.
رشید شریفی از اصفهان قرار نبود رکوردهای رضازاده را بشکند اما همینکه قهرمان آسیا شده بود باید کنار می‌رفت. سجاد انوشیروانی در همین وزن نقره المپیک گرفت اما معتقد بود همشهری‌اش وزنه برداری را نابود کرده. بهداد سلیمی هم نصف توان خود را صرف حاشیه‌های فدراسیون رضازاده می‌کرد و با نصف دیگر، قهرمان جهان و المپیک می‌شد.
آلکسی لوفچف بدون اینکه عکس ولادیمیر پوتین را بالای سر ببرد، روی سکو ایستاد. طلا را تقدیم کرد به روح مادرش. لوفچف دوپینگ می‌کند اما رضازاده هم پاک نبود. مهر ۸۵، پنج روز به مسابقات جهانی ، تست ۹ وزنه بردار مثبت شد. فقط یک نفر منفی بود، رضازاده! چون با ترفند و تقلب فدراسیون علی مرادی، مسئولیت خطیر ادرار ایشان را کمک مربی بلغاری به عهده گرفت. 400 هزاردلار جریمه دادیم تا رضازاده تنهایی برود دومنیکن.
گاهی جابه‌جایی رکوردها، طلاها، نقره‌ها، برنزها و قویترین مرد جهان شدنها، به یک لیوان ادرار بند است.
در نیمه دوم قرن بیستم و پس از خداحافظی پل آندرسون آمریکایی، تنها کسی که در المپیک به روسها نباخت حسین رضازاده بود. المپیک ۱۹۶۰ رم، یوری ولاسوف رمان نویس اهل شوروی قهرمان شد. کیفیت نوشته‌هایش همسنگ وزنه‌هایی نبود که بالای سر می‌برد، اما این فرضیه را که وزنه برداران سنگین وزن، بهره هوشی پایینی دارند، مدتی باطل کرد.
واسیلی آلکسیف در دهه 70 میلادی از مشهورترین ورزشکاران دنیا بود. در حد یوهان کرویف، محمدعلی کلی و فرانتس بکن بایر. رضازاده که جایگزین افسانه‌های شوروی شده بود.
موقع خداحافظی گفت: "مطمئنم پسرم رکوردهایم را می‌شکند." تهدیدات داخلی را کنار زد تا رکورد جهانی را موروثی کند. سعیدعلی حسینی همشهری خودش بود اما بلایی سرش آورد که حدود یکسال، سازمان تربیت بدنی هم نفهمید بالاخره سعید محروم شده یا نه؟ قصه سعید، غم‌انگیزترین داستان دوپینگ در تاریخ ورزش ایران است.
بیست و پنجم آذر 88 فدراسیون وزنه برداری به دلیل رواج دوپینگ، رضازاده را مادام العمر محروم کرد اما یک روز بعد با تشر جانانه از آسمان هفتم، رضازاده به مدیریت فدراسیون ارتقا یافت! عجب دنیای خندوانه‌ای.
رشید شریفی از اصفهان قرار نبود رکوردهای رضازاده را بشکند اما همینکه قهرمان آسیا شده بود باید کنار می‌رفت. سجاد انوشیروانی در همین وزن نقره المپیک گرفت اما معتقد بود همشهری‌اش وزنه برداری را نابود کرده. بهداد سلیمی هم نصف توان خود را صرف حاشیه‌های فدراسیون رضازاده می‌کرد و با نصف دیگر، قهرمان جهان و المپیک می‌شد.
آلکسی لوفچف بدون اینکه عکس ولادیمیر پوتین را بالای سر ببرد، روی سکو ایستاد. طلا را تقدیم کرد به روح مادرش. لوفچف دوپینگ می‌کند اما رضازاده هم پاک نبود. مهر ۸۵، پنج روز به مسابقات جهانی ، تست ۹ وزنه بردار مثبت شد. فقط یک نفر منفی بود، رضازاده! چون با ترفند و تقلب فدراسیون علی مرادی، مسئولیت خطیر ادرار ایشان را کمک مربی بلغاری به عهده گرفت. 400 هزاردلار جریمه دادیم تا رضازاده تنهایی برود دومنیکن.
گاهی جابه‌جایی رکوردها، طلاها، نقره‌ها، برنزها و قویترین مرد جهان شدنها، به یک لیوان ادرار بند است.
No comments:
Post a Comment